تا فردا

تو در قابِ يك پنجره ،

به ديدار من ،

 منتظر

من و بند بندِ وجود عاشقت ،

 سرا پا تمناى تو ، 

وسوسه 

كفِ كوچكِ دستِ تو مانده است ،

به شيشه به درگاه ،

به هر پنجره 

نباشم ببينم ،من أشك تو ، 

تمام وجودم فداى ،

دو تا چشم تو

 

تا فردا...

گاه يك چلچله خستهِ راه

پشت اين پنجره بسته من

مى آيد 

لحظه اى لحظهِ تنهايى من

ميشكند

لختى كوته نگاهى ميكند

ميرود چلچله و

قاب اين پنجره خالى تنهايى من

ميماند

 

تا فردا...

حال مى انديشم

نيمى از سخن باغچهِ را ميفهمم 

ياس معنا دارد 

در پس پرده ، و ، هر پنجره اى 

قصه غنچه، و ، هر منظره اى 

نشنيدن ، تماشا دارد 

بردن دل به سراپرده دوست 

راه سختى است 

كه ، رفتن دارد 

تا فردا...

تو را به تماشاى شكفتن پروانه 

از پيله سفيد خود 

در سحرگاهى خنك وسرشار ،

از عطر اقاقى ها

دعوت ميكنم 

بمان به لحظه رستن 

ترس در پسِ پرچين زندگى

جامانده 

تا فردا...

دالان تنگ و تاريك افكارت 

مرا به سراشيبى سكوت 

زنجير ميكند 

در همهمه  و ترديد و واژه ها

پرواز پرندهِ بى باكِ 

سينه سرخ 

در هواى مسموم هرز گردها

سرانجام تلخِ خواب را 

در شهر فرو ريخته

  ترسيم ميكند 

از گوشهِ  پنجره ِ آخرين كومه شهر

چشمانِ تشنهِ و ماتِ به افق مانده كودكى

به انتظارِ معجزهِ رعد و برق

و تمناى بارشى 

غوغا ميكند  

تا فردا...

 گيرم كه تو دانستى ، هر ثانيه ،

چند اُنس است 

يا هر پٓرِشِ  غورى ، در قُل قُلِ هر چشمه  

چند ژول ، توان دادَست 

نيروى گريزانى ، از مركز هر ذره ،

تا آخِرِ هر جذبى ، چند فاز ، عوض كردَست 

گيرم كه تو دانستى ، از شاخه هر تاكى ،

در فاصلِ هر عطسه ، چند بور،  گذر كردَست  

اين قصه چه جا دارٓد ، آنجا كه تو ميگيرى ،

دستِ ملكِ موتى،

يابى گُذٓرِ عمرت ،

بى باده هدر رفتَست

تا فردا...

سٓحٓر آرام به گل  گفت

سلام

گونه سرخِ شقايق

به تماسِ شبنم

باز خندان شد و

چون غنچه شكفت  

باد ، در طره گيسوى بلندِ بيدى ،

چه فريبانه  به او ،مى پيچٓد

چه شنيدن دارد ،  پچ پچِ شاپٓرٓكان ، 

با نسيم سحرى

با  صداى گذر جوى خُنٓك ، 

پونه كِش آمد و ، از خواب رٓهيد

تا فردا...

شاهدِ كوچهِ تنهايى من

چه غريبانه ،

نشسته است 

به تماشاى سكوتِ مهتاب 

قطعه ابرى  با شور

محوِ طنازى ماه

چه رها ميرقصد

به سٓرٓم سودايى است 

شوق بوييدن گل ،

شوق رعد و برقى ،

شوق رگبارِ بهار

تا فردا...

چه پنهان كرده اى در گنجِ  چشمانت 

چنين آشفته كرد ما را 

گرفت از ما شب و روز 

به بند آورد نفس ، 

زنجير كرد مهرت 

دل ما را

تا فردا...

وه چه شيرين است 

اين احساسِ نو

عاشقم كردست 

اين چشمان تو 

شاد بر قلبم نشسته

نازٓكى

عاشقانه دوست ميدارم 

اين احوال نو 

 

تا فردا...